Kip in een vegetarisch restaurant….

We zijn nu al enkele dagen in Penang lekker aan het hangen. Het tempo is verlaagd en we genieten van het lekker weer dat soms wel erg klam en tropisch aanvoelt. Hier en daar valt de hemel soms open en komt de regen als een warme douche naar beneden maar liever dat dan nu als toerist geevacueerd worden uit Vietnam omdat de overstromingen daar uit de hand lopen. We vullen onze dagen met het slenteren door de straten van Georgetown, dit is de hoofdstad van het eiland. De straten kenmerken zich hier door de 3D kunst op verschillende hoeken. De zoektocht hiernaar is erg leuk en we hebben al erg veel gelachen om de afbeeldingen die er zijn (check de foto’s). Abdelhak en ik zijn geen echte strandmensen want na 2 uurtjes op het strand te hebben gezeten hadden we dat mooi uitzicht ook wel gezien. Irritant zijn wij hahahahaha

Beetje info over Panang: 80 procent van de inwoners is Chinees, nog een percentage is Indisch en een klein deeltje is Maleisisch. Hierdoor zijn er verschillende geloven en culturen dicht bij elkaar. Overal kom je wel een tempel, moskee of kerk tegen. De een al wat groter dan ander en allemaal zijn ze een lust voor het oog. Zo hebben we 1 middag besteed in een mooie boedistische tempel. De hoofdstad Georgetown is wel erg druk en vol met verschillende winkels en restaurants. En dat laatste is iets waar we nog niet echt gelukkig van worden.

Dat hygiene een breed begrip is dat iedereen anders invult wisten we wel. Hierdoor letten we goed op waar we eten. En zoals het een echte reizigers betaamt willen we graag eten waar de “locals” eten. Dus plekjes waar veel mensen zijn die hier wonen en jah als het voor de massa goed is zal het ook wel goed zijn voor ons. Met deze instelling zijn we een vegetarisch restaurantje binnen gelopen. Het was er best druk en we mochten onszelf bedienen aan een buffet. Ook wel apart maar hey met alle goeie wil van de wereld zou je denken dat we in de La place stonden in de rij voor een lekker broodje met tonijnsalade. Hup een grote portie rijst en dan kan je kiezen uit allerlei groenten en currys en sauzen. We kijken elkaar al snel bedenkelijk aan, want er stonden ook kippenboutjes en dit was toch een vegetarisch plekje? Ach ja wat kan het ons schelen, we nemen elk een kippenboutje en natuurlijk een loempia. Dit is een gerecht waar we standaard 10 ringit voor betalen ( 2.50 euro) en we weten dat het geen cullinair hoogstandje is, maar als reiziger moet je vooral tussen de locals eten wil je hun manier van leven en eten leren kennen, aldus de Lonely planet. We nemen er standaard een colaatje bij om het geheel door te spoelen.

Bij de eerste hap ben ik al klaar en kijk ik Abdelhak bedenkelijk aan zoals ik al vaker heb gedaan afgelopen weken. Maar Abdelhak heeft me verzocht om, zolang hij eet, mijn mond te houden. Als ik het niets lust zwijg ik en laat ik hem in ieder geval wel “genieten” van de lokale lekernijen. Ik zeg wel even tegen Abdelhak dat zijn kippenboutje er heel anders uitziet dan dat van mij. Waarschijnlijjk was het erg magere kip! Aangezien de rest op mijn bord al zwaar onvoldoende kreeg dacht ik de kip een kans te geven. Awel dat kippenpootje zag er erg bijzonder uit. Na opensnijden zag ik iets vreemd.... Het was namelijk helemaal geen kip maar een ijslollystokje met slierten tofu omheen gewikkeld. Dit geheel is gekneed tot de vorm van een pootje en gefrituurd. Abdelhak ging natuurlijk ook snel op onderzoek want hij had een dikker pootje. Dat kwam omdat hij de koning van de ijsstokjes had, namelijk die van een magnum, die zijn iets dikker! Met feit dat we verschillende stokjes hadden kwam het idee dat iemand die ijsjes dus heeft opgegeten en die stokjes dus verzameld zijn. Daar zit je dan tussen een hele hoop locals die aan het smullen zijn en ons bord lag nog vol voor ons. Helaas pindakaas, respectloos of niet maar we hebben ons colaatje gedronken en snel stonden we buiten.

Op een grote baan vlakbij het hotel staat een oud mannetje met een kraampje waar hij heerlijke samosas verkoopt. Dit zijn heerlijke deeg driehoekjes met pittige vulling. Elke dag als we er langs lopen kopen we er een paar. Om deze aparte maaltijd te vergeten hebben we snel een paar samosas naar binnengewerkt en afgesproken dat we de locals wel op een andere manier gaan leren kennen. Voorlopig houden we het bij Starbucks en een veilige nasi of bami want tot nu toe is eten nog niet echt een succes.

We brengen deze week nog een bezoek aan het nationaal park van Penang dat het kleinste regenwoudje van Maleisie is. Donderdag nemen we de ferry naar Langkawi, een eilandje waar we 2 uur naar toe gaan varen.

Voor ik het vergeet! Ik heb de controlefreak thuis gelaten en het hotel voor deze week door Abdelhak laten regelen. Met als gevolg dat we via Airb&b in een heerlijk groot appartement zitten met een grote woonkamer waar we lekker kunnen hangen. Zo zie je maar loslaten en afwijken van je standaard kan soms ook zijn voordelen hebben.... al zijn we er nog niet aan toe om neppe kip te eten hahahaha

Somia en Abdelhak