Dubai door onze ogen....

Dubai.... Als er een wedstrijdje bouwen zou zijn dan winnen ze zonder slag of stoot. En tot onze grote blijdschap hebben ze ook geinvesteerd in een mooie metro. Abdel en ik schaffen meteen een herlaadkaart aan die we al de hele week gebruiken om alle plekjes te bezoeken. Vaak staan haltes in drukke winkelgebieden en dit is niet anders in Dubai. Alleen 1 verschilletje. Hier zijn geen winkelgebieden of terrassjes buiten. Alles begeeft zich binnen in de mooiste en soms te kitcherige shopping malls die je maar kan bedenken. Iedere metro halte heeft zijn shopping mall en op deze manier hoef je niet eens naar buiten te lopen. Je loopt recht vanuit de metro bij Cartier of Armani binnen. Nou ja, wij geven onze ogen de kost bij de etalage. Het grootste shopping mall van de wereld, de Dubai Mall, is belachelijk groot en we vallen in de ene verbazing na de andere. Abdel en ik bleven zelfs bij 1 etalage erg lang staan omdat we twijfelden of de vissen die in de hele wand zwemmen echt of nep waren. Gevoel voor symetrie missen ze hier in ieder geval niet.

Deze kant van Dubai is er 1 die door reismagazines is uitgekauwd en wel leuk om te zien en daar blijft het dan bij voor ons. Wij wilden ook graag de andere kant van Dubai zien. De metro rijdt gelukkig  ook richting Deira. Dit is de oudste wijk van Dubai en ziet er dan ook heel anders uit. We bezoeken het wijkje Al Ras waar de Gold Souk en de Spice Souk zijn. Onze zintuigen worden allemaal tegelijk op de proef gesteld. De geuren van de kruiden, de warme zon, het water van de klotsende creek met de kleine ferry’s die heen en weer varen. Even leek het of we terug in de tijd zijn gegaan. We vallen al snel op bij de straatverkopers die hun neppe handtassen en horloges aan ons willen slijten. We bedankten iedereen snel en besloten naar de overkant te gaan met de ferry. Eenmaal aan de overkant brachten we een bezoekje aan het Dubai museum. Een erg mooi en (gelukkig met aircoditioning) leerrijk museum. De oorspronkelijk bewoners van Dubai zijn nomaden en hun mooie tradities zie je terug in dit museum. Abdel vond het een beetje te gemaakt met alle atributen en lichteffecten, maar erg veel verschilt het niet van het Tropenmuseum in Amsterdam.

Van de huidige bevolking is maar 25 procent emirati en al de rest is buitenlands, waarvan 50% Indiers zijn en dat zie je ook terug in het straatbeeld. Erg veel mannen op straat maar we voelden ons geen moment onveilig! Gelukkig zijn er altijd extra ogen die meekijken. Zo ook op de metro. Hier is een wagon speciaal voor de vrouwen gereserveerd. Aangezien het in de andere wagons altijd druk is neem ik de aparte wagon. Zo dus ook op woensdagavond. Ik stond in de rij bij de vrouwen en Abdel apart bij de mannen. Opeens trekt Abdel aan mijn mouw en zegt tegen iemand “She’s my wife”. Abdel heeft zich tijdens de vakantie gepromoveerd tot mijn persoonlijk fotograaf. Nou de man achter hem kon er niet om lachen dat Abdel foto’s van me maakte. De man voelde zich genoodzaakt om het voor me op te nemen en voor de vrouw achter mij. Hij werd boos en Abdel heeft de foto meteen laten zien en hem uitgelegd dat we samen horen. Oooh wat heb ik toch gelachen!

Een andere memorabel moment deze week was ons bezoek aan het flamingo reservaat. Kennlijk hebben deze rare vogels hun plek gevonden tussen alle andere rare vogels in dit land. Aangezien we al de hele week overal komen met bus en metro was de keuze van vervoer snel gemaakt. De bus rijdt ons buiten de stad en we komen in een soort van woestijn/zanderig gebied. En inderdaad achter de snelweg zien we een hele hoop flamingos om een mooie beek. We stappen uit en ja daar sta je dan op een hete middag aan de rand van de weg in the middle of nowhere. We kijken of we nog ergens een paadje zien maar op zen Marokkaans gezegd Waloe! Nada! Nix! In de verte zien we wel de Burj Khalifa maar wat heb je daar aan, die zien ze geloof ik ook vanuit Amsterdam. We beslissen een eindje te lopen tot in ieder geval de volgende bushalte. Al snel stopt er een grotel luxe 4x4 voor onze neus en de raampjes gaan naar beneden. De man roept snel “get in the car”! You can not walk here. De enige twijfel die we hadden smolt snel weg door de hete zon. We stapten in en meteen volgde een preek van de man. Toeristen moeten in de stad blijven en vooral niet op zoek gaan naar flamingos. We voelden ons 5 jaar oud op die achterbank. Abdel en ik hebben hem even van afgeleid door te vragen wie hij was. Zijn verhaal is er een als zovelen in Dubai. Dertig jaar geleden als gastarbeider uit Bangaladesch gekomen en nu een selfmade man met 2 bedrijven. Zijn letterlijke woorden waren: I am a rich man now. Nou thanks a lot maar wij willen flamingos zien! Vond hij geen goed idee en we werden op de eerste bus weer richting centrum gezet. Abdel kreeg nog zijn businesskaartje mee mochten we hem nodig hebben. Aardige man die duidelijk de leiding neemt. We vroegen nog wat er in het wijkje was dat achter de flamingo’s ligt en hierna volgde weer een waarschuwing dat dat ook een no go area is. Daar wonen arbeiders met hun gezinnen. Beter not come there!

Ik zie dat ik weer teveel heb getypt op onze laatste avond in Dubai. Morgen vliegen we weg en dankzij Dubai hebben we toch al kennis gemaakt met heel wat Aziatische mensen. Tussendoor is de Thaise koning ook gestorven en dit geeft straks misschien een andere wending aan onze reis. Maar laten we eerst inpakken voor Vietnam. De rest is “zorgen voor morgen”.

Wie een leuke "flamingo" achtige activiteit kent in Vietnam let us know. We gaan van Ho Chi Minh (Saigon) naar Hanoi in 3 weken.

Somia en Abdelhak